به دنیا اومدن ما آدما مثل یه مسافرت میمونه . خدا بعضیا رو با یه کوله بار پر از وسایل به این دنیا میفرسته و بعضیا رو با دست خالی راهیشون میکنه . بعضی از ما توی راه وا میمونیم و کله پا میشیم . بعضیا توی کل سفرشون همش به این فکر میکنند که چرا بی توشه پا به این دنیا گذاشتند . بعضیا هم سعی خودشون رو میکنند اما به مقصد نمیرسند . امروز به این نتیجه رسیدم که فلسفه ی بودن خودم رو نمیدونم .  نمیدونم این دنیای لعنتی بدون من چی کم داشت و الآن با وجود من به کجا قراره برسه . 
نمیدونم ... نمیدونم ... و هزار تا نمیدونم دیگه 
روزی نیست که به چیزهایی فکر نکنم که نمیدونم . گاهی آرزو میکنم که ای کاش گاو بودم . که با کمی یونجه احساس خوشبختی میکرد . ای کاش فکر نمیکردم . اونوقت دیگه نه احساس تنهایی بود نه اندوه . 

+ یاد قسمتی از شعر حسین پناهی افتادم :
"گفتی بیا زندگی خیلی زیباست ، دویدم 
چشم فرستادی برام تا ببینم ، که دیدم
پرسیدم این آتش بازی تو آسمون معناش چیه ؟
کنار این جوی روون معناش چیه؟
این همه راز
این همه رمز
این همه سر و اسرار معماست؟
آوردی حیرونم کنی که چی بشه ؟ نه والله
مات و پریشونم کنی که چی بشه ؟ نه بالله"